F*cking Jakarta

22 juli 2019 - Jakarta, Indonesië

Twee nachtjes slapen in een vreselijk hotel en dan is mama er. 

Op maandag middag kwam ik aan in Jakarta en ik settelde gelijk in op de hotelkamer. 

Al snel sloeg de bom in en heb ik me nog nooit zo alleen gevoeld als die avond. 

Dinsdag ochtend kreeg ik een mailtje van de ambassade dat ik alleen een noodpaspoort kon aanvragen, maar werd ook vertelt dat ik alleen met dat paspoort naar huis kon reizen, dus de moed was eigenlijk alweer in me schoenen gezakt en ik wilde helemaal niet meer naar die kut ambassade gaan...

Na wat overtuigingen van vrienden en mijn lieve familie ben ik toch maar heen gegaan en heb ik daar de hele ochtend gezeten. 

Ik kon dus een nationaal paspoort met de spoedprocedure aanvragen en deze zou dan met een week klaar zijn. 

Ja een hele week... 

Na een nieuwe pracht pasfoto te hebben gemaakt en alles te hebben ingeleverd was het tijd voor de betaling. 

Mama had nog zo gezegd, neem niet al je geld mee en natuurlijk deze meid kwam te kort. 

Pech was even het thema van mijn leven op dit moment.

Ik vroeg nog of ze het al in werking konden zetten dat ik later zou betalen, maar als ik voor 12:00u terug zou komen dan zouden ze het diezelfde dag nog opsturen. 

Racend door alle drukte van Jakarta ben ik dan heen en weer geracet, geld gepakt en weer terug met de taxi en ik was NET optijd! 

Woensdag avond was mama er dan eindelijk en zijn we nog wat gaan eten bij een restaurant, maar het ging vooral om de wijn. Helaas was de wijn rood en in verhouding was deze wijn gemaakt van goud. Omgerekend moesten we €45,- afrekenen !!! 

De volgende dag zijn we naar het Ibis hotel Tamarin gegaan, met een zwembad en waarbij het ontbijt was inbegrepen. 

Die middag ben ik de MONAS wezen opzoeken. Dit is een soort monument wat staat voor de onafhankelijkheid van Indonesië, maar helaas was het bovenste gedeelte gesloten, waardoor ik besloot weer terug te gaan naar het hotel. 

Het was onwijs heet en de wolken waren heel laag, waardoor het ontzettend benauwd was. Ik kreeg het niet voor elkaar om in te loggen op een WiFi netwerk dus heb ik besloten een tuktuk te nemen terug naar het hotel.. Wat een ervaring. 

Mijn moeder en ik hadden de dag erna besloten om naar Chinatown te gaan en mama wilde perse een tuktuk nemen. Na eentje te hebben aangehouden op de staat en over de prijs te hebben onderhandeld zijn we ingestapt, maar al snel kwamen we erachter dat hij niet precies wist waar we heen wilde. 

Leuke sightseeing gehad hierdoor :) 

Uiteindelijk heeft hij ons ergens dichtbij afgezet en hebben we het laatste stukje gelopen, waarop we al snel in een vies straatje belandde met kleine winkeltjes die echt vanalles verkochte, waar een kadaver ribbenkast midden op straat lag, duiven in een krat zaten voor verkoop, exotische vissen in een teil achter in een steegje stonden en waar wij als enige toeristen een attractie op zich waren. 

Ik had het al heel snel gezien en voelde me gelijk helemaal smerig, dus hebben we een tuktuk genomen die ons naar pasar Baru had gebracht. 

Een winkelstraat, waar marktkraampjes etc zouden staan. Dit viel dus ook echt mega tegen en na 20min door die straat te hebben gewandeld waren we klaar om naar het hotel terug te gaan...

Alle tuktuk gaven een heel hoog bedrag aan of zeiden dat we een taxi moesten bellen, maar nogmaals zonder WiFi kom je niet heel ver. 

Een vrouw die bij een soort eetkraampje zat bood haar hulp aan en heeft een grabtaxi voor ons besteld, liep met ons mee naar de overkant van de straat en gaf ons instructies om op de stoep te blijven wachten totdat zij de auto zag aankomen en ons met een handbeweging haar kant op riep. 

Omdat het een onwijs drukke straat was moesten we eigenlijk gelijk instappen en voordat ik de deur dichttrok riep ze dat we haar hiervoor moesten betalen, maar toen was de deur al dicht en reed de taxi weg. 

Door de geblindeerde ramen zag ik haar mopperend weglopen en hebben we hier heel hard om moeten lachen. 

Op de terugweg naar het hotel zagen we onwijs veel armoede en zelfs een plek waar hanengevechten werden gehouden, een vuilnisbelt waar een heel gezin op zat en afgedankte huisjes..

‘S avonds zijn we een straatje ingelopen dichtbij het hotel om wat te eten. 

Ik vond alles er vies uitzien dus ik wilde eigenlijk wel terug naar het hotel, totdat we langs een heel modern restaurant liepen (wat totaal niet passend was in het straatje). We vroegen de bewaker of we wat konden eten en hij liet ons naar binnen. De serveerster keek ons wat verbaast aan en vertelde ons dat het niet mogelijk was om wat te eten, maar al snel werd zij onderbroken door een andere man die zei dat ze eigenlijk nog niet open waren, maar dat wij wel wat mochten proberen vanavond...

We deelde samen een pizza en een ICE-chocolade gebeuren, maar wat hebben we ons ongemakkelijk gevoeld daar haha ..

En wat raar dat je mensen zomaar binnen laat terwijl je de borden nog naar binnen moet dragen en je personeel achter de bar aan het oefenen is om figuurtjes in de koffie te kunnen maken..

We liepen naar de balie om af te rekenen, waarop werd gezegd dat dit gratis was, omdat ze officieel nog niet open waren, waarop wij ons eigenlijk nog meer opgelaten voelde.. 

we hebben hierna een biertje gedaan in een of andere krakkemikkige bar van een hostel en zijn vervolgens lachend naar het hotel gelopen...

De dag erna hebben we lekker bij het zwembad gelegen en zijn daarna even naar een winkelcentrum geweest waar een tentoonstelling stond over troostmeisjes in de tweede Wereldoorlog. 

‘S avonds hebben we lekker gegeten bij een super schattig tentje iets verderop. 

Op zondag ging mama helaas weer terug naar huis en het afscheid viel me op dat moment heel zwaar, maar al snel besloot ik te stoppen met huilen en er gewoon maar voor te gaan! 

Conclusie over Jakarta.. 

Alle toeristen slaan deze stad eigenlijk over en ik weer wel waarom..

Ik kan wel zeggen dat Jakarta twee gezichten heeft. Aan de ene kant is er erge armoede en vallen de huizen nog net niet uit elkaar, hangen de elektriciteit leidingen boven de weg en lopen er ratten en kakkerlakken over de weg en aan de andere kant rijden ze allemaal in de nieuwste modellen auto’s en hebben de meeste een smartphone. 

Al met al ben ik heel blij uit Indonesië te kunnen en eindelijk me paspoort terug in hand te hebben. 

Dus tijd voor nieuwe avonturen in New Zealand. 

See you later alligators

5 Reacties

  1. Oma en opa:
    22 juli 2019
    Ondanks alle narigheid,is het een pracht verhaal voor je memoires. Je zult er nog wel eens aan terugdenken.
    😯
  2. Anita:
    22 juli 2019
    Gelukkig weg uit Jakarta en nu in het schone en minder chaotische NZ, gaat alles oke en is je reis tot nu toe helemaal goed gegaan? Je weet.....ben nieuwsgierig dus hopelijk snel een wordt vervolgd hihi. Veel plezier lieverd met deel2 van je reis 😘
  3. Trudy:
    22 juli 2019
    Ondanks het f.... Jakarta hebben WIJ het heel leuk gehad samen, ik had het voor geen goud willen missen!!
  4. Annet:
    22 juli 2019
    Na regen, nou ja laaghangende wolken, komt zonneschijn. Je hebt je er dapper doorheen geslagen! Wat fijn dat jullie samen een paar dagen hebben kunnen doorbrengen! We zijn natuurlijk heel benieuwd naar je volgende avonturen en hopen dat her volgende hoofdstuk ‘Tamar in paradise’ heet.
  5. Trudy:
    22 juli 2019
    In a while crocodile X