HOE KRIJG IK MIJN PASPOORT TERUG?!

De beruchte avond heb ik gelijk mijn moeder gebeld om alle passen te blokkeren. Paniek zat natuurlijk mega hoog en tranen liepen over mijn wangen...

Hoe kon dit nou gebeuren?! Ik had mijn tasje gewoon bij me en om me nek.. 

Ben ik nalatig geweest? Zijn ze zo snel geweest? 

Allemaal vragen die er in me hoofd rondgingen, maar het was al gebeurd en wat kan ik er nog aan doen? 

Snel heb ik al mijn geld overgemaakt naar de rekening van mijn moeder en ben ik tot 5u s morgens bezig geweest ben de bank te bellen om mijn creditcard te blokkeren, terwijl ze in Nederland ook druk bezig waren om alles te regelen. 

De dag erna ben ik samen met de tourgids naar de ambassade geweest, maar omdat het weekend was waren deze dicht en zou ik maandag ochtend pas aan de beurt komen... 

Daarna zijn we naar de politie geweest, die tot mijn verbazing heel onprofessioneel reageerde en mopjes en geintjes maakte tussen het rapporteren door. 

Door de shock en de lichte kater had ik niet door dat ze alleen mijn paspoort als vermist opgaven.. 

Ik sliep nog een nacht in het hotel wat was geregeld door de tour, maar heb amper kunnen slapen die twee nachtjes..

Lea was nog steeds in kuta waar ik verbleef en heeft wat lunch voorgeschoten. Op zondag zijn we samen naar de western union bank gegaan, waar ik tot mijn verbazing geen geld op kon nemen zonder officieel paspoort..

Ondanks dat ik mijn paspoort uitgeprint bij had, het politierapport had overhandigd en de code had ontvangen kon ik geen geld opnemen. 

Dit heeft me zo erg gefrustreerd .. 

Hoe kan het nou dat als alles is gestolen je geen geld kan opnemen?! 

En wat nou als Lea er niet was geweest?! 

Uiteindelijk heeft Lea haar paspoort opgesteld als officieel document en kon ik wat geld opnemen voor de komende dagen, maar jeetje wat een onzin!! 

Daarna zijn we opnieuw naar het politiebureau gegaan, omdat niet alleen mijn paspoort was gestolen, mijn hele portemonnee was weg. 

De politie had het netjes ingevuld en uit het niets werden we in het kantoor van de hoofdcommissaris geroepen. 

Hij stelde een paar vragen met een serieus gezicht en mompelde af en toe wat. Na een stempel op het papier mochten we dan gaan, maar wel nog even vragen voor administratie kosten.. 

Waarop ik gelijk huh!! Roep, dit hoefde ik namelijk gisteren niet te betalen.. En hoe wilt u dat ik het betaal, wanneer ik nu aangeef dat mijn portemonnee is gejat?!?!

Wist hij veel dat we net geld op hadden genomen...

Nou dan maar zonder betalen weg.. en snel een beetje, want we konden daar natuurlijk niet langer blijven.. 

De een na de andere teleurstelling kwam naar voren, want nadat ik had gebeld met het noodnummer van de ambassade bleek dat Bali alleen een noodpaspoort kon verlenen. 

Met een noodpaspoort kan alleen naar het land van origine worden gereisd, maar dit was natuurlijk niet mijn plan...

Ik moest naar Jakarta om een officieel paspoort aan te vragen... Paniek schoot weer door het dak heen, want hoe the fuck moet ik daar komen?! 

Gelukkig heb ik een hele lieve mama die een vlucht, hotel en transfer van vliegveld naar hotel had geregeld en kon ik maandag vliegen. 

Dit was ook nog spannend, want ik had natuurlijk geen paspoort, maar gelukkig kon ik door. 

Die lieve moeder had dus ook een taxi geregeld naar het hotel en eenmaal daar aangekomen drong het tot me door hoe alleen ik me voelde. Ik ben altijd wel goed geweest in me eentje, want ja anders ga je niet alleen op reis en ook in me eigen huis vind ik het heerlijk om soms dagen niemand te hoeven zien. 

In mijn beroep zie ik natuurlijk altijd mensen waarmee ik gesprekken moet voeren en dit maakt ook dat ik de stilte heel erg kan waarderen, maar alleen in een hotelkamer, waar je constant sirenes hoort en het voelt alsof je in een donker gat bent beland alleen is even heel wat anders dan eventjes alleen in je eigen huis. 

Ik heb me nog nooit zo rot gevoeld, waarbij ik me ook schuldig voelde omdat ik huilend aan de telefoon hing bij mama, die op dat moment besloot een vliegticket te boeken naar Jakarta om 4 dagen met me door te brengen. 

Uiteindelijk heb ik 10 nachten gewacht in Jakarta tot mijn paspoort klaar was en heb ik een paar leuke dagen met mama gehad, maar voelde me alsnog niet fijn in deze stad. 

Ik heb besloten om nog een blog te maken over de bevindingen van Jakarta, die komt er dus ook aan dus stay tuned 

See you later alligators ✌🏻