Big change

Ik weet haast niet waar ik moet beginnen. Afgelopen week heb ik geen blog geupload, omdat er aardig wat dingen aan de hand zijn geweest. Schrik niet. Ik ben oké, iedereen leeft nog, ik heb niets in de fik gestoken en niemand is doodgegaan door mijn kookkunsten.

Wel is het zo dat ik twee en een halve week geleden had besloten om. Een wedstrijd te starten tussen de auto en de uitstekende muur in de steeg.
Volgens mij had ik ergens al genoemd dat de familie auto erg groot was en in de afgelopen twee blogs schep ik op over hoe goed het rijden aan de linker kant mij wel niet afgaat..
Tot er een muurtje ietswat in de weg stond en Tamar dacht wel even door de muur te kunnen gaan met de auto.
Helaas was de auto het daar niet helemaal mee eens, waardoor beide deuren niet meer opengaan en ik met hangende pootjes lynsey heb moeten opbellen dat ik wellicht de auto heb gesloopt.

In eerste instantie was lynsey heel relaxt eronder. Dit vooral omdat de Kids nooit in gevaar zijn geweest en materiële schade vervangen kan worden.
Die dag kreeg ik verschillende appjes dat ik me niet druk hoefde te maken over de auto, dat de verzekering het zou oplossen en het overgebleven schadebedrag voor hun rekening zou zijn.
Ik heb me verschrikkelijk bezwaard gevoeld, anderhalve dag mijn ogen uit mijn schedel gehuild en miljoenen keren mijn excuses aangeboden + aangeboden de schade te betalen/er voor te werken.

De dagen die daarop volgde waren erg vreemd. Elke keer kreeg ik verschillende appjes die aan het begin de boodschap over brachten dat ik me geen zorgen hoefde te maken, tot aan we willen niet meer dat je in de auto rijd, omdat we bang zijn voor een car crash.
Het laatste "nare" berichtje wat ik kreeg was op een vrije woensdag avond, die ik op dat moment spendeerde met wat vrienden.
Je raad waarschijnlijk al hoe de gezellige avond veranderde in een, ietwat minder gezellige avond, die de volgende dag voor aardig wat hoofdpijn zorgde.

Op dat moment voelde ik me heel onveilig en niet thuis in het gezin waar ik verbleef en ben ik erg gaan twijfelen of ik naar mijn onaangename gevoel moest luisteren..
Na goede adviezen van mijn vriendinnen, mijn mama en vriendinnen uit Nederland heb ik besloten om het gezin te verlaten.

Mijn besluit is niet alleen genomen op het feit wat er is gebeurd naderhand van de auto situatie.
Mijn tijd bij het gezin was erg stroef, ik zag de ouders nooit, communicatie was altijd heel lastig en daarnaast waren de kids ook niet de allerliefste.
Ik wil natuurlijk niet de familie afvallen of neerhalen, maar al met al komt het erop neer dat we geen match waren en op die gronden heb ik besloten om te vertrekken.

Maar wat dan is de volgende vraag.
Vind je zomaar een nieuw gezin die iemand wil voor maar 3 maandjes, moet ik dan mijn vriendinnen achterlaten die mij juist erdoor heen hebben gesleept, moet ik dan het met bekende gebied verlaten en weer opnieuw beginnen met alles opbouwen?
Verschillende opties zijn voorbij gekomen.
Ik heb namelijk gekeken naar appartementen waarin een kamer wordt verhuurd, waarbij ik een baan zou zoeken in de buurt van Cronulla.
Ik heb gekeken naar ggz instellingen, ziekenhuizen, verzorgingshuizen etc.

In de tussentijd heb ik mijn profiel op myaupairworld weer opgestart en ben ik opzoek gegaan naar gezinnen in de buurt van Cronulla.
Ik ben daar Lucy tegengekomen. Een alleenstaande moeder van twee kinderen. Charlie van 11 en Hannah van 13, die opzoek waren naar de responsible sister.
Ik heb zaterdag met haar afgesproken en het klikte erg goed. We hebben de hele ochtend gekletst, heb het huis gezien, kamer geïnspecteerd en de kinderen ontmoet.
Lucy is een hele warme vrouw die mij gelijk heeft meegevraagd om uiteten te gaan met wat familieleden, ervoor zorgt dat ik me thuis voel en ervoor zorgt dat ik me op me gemak voel.

Op zondag heb ik aan Peter (host dad) vertelt dat ik weg ga bij het gezin en dat zin een andere au pair moesten zoeken. Daarbij heb ik aangeboden de week te blijven, zodat ze wat zaken konden regelen, maar dit was volgens hun niet nodig, dus heb ik besloten de volgende dag mijn koffer te pakken.
Ik kon voor de eerste twee nachten terrecht bij Taylor en haar familie, wat ik onwijs waardeer en waarbij ik even tot rust kan komen, voordat ik mij weer stort in een nieuw avontuur.
Voor de volgende blog zal ik hopelijk zeggen dat ik het onwijs naar mijn zin heb ik het gezin ;)
Toch na al dit drama wil ik nog zeker niet naar huis, want deze omgeving is zo verschrikkelijk mooi en het leven + de ervaring is once in a lifetime.

Dus genoeg over het gezin drama en op naar de leuke dingen, namelijk:

The real body exhibit:
Op een saaie zondag zijn we naar de real Bodies geweest. Ik ben daar in Nederland heen geweest met mijn vader, wat ik toen ontzettend indrukwekkend vond en wat me heeft geholpen met stoppen met roken!
Hier in Sydney verwachtte ik dus dezelfde flabbergasted reactie. Helaas waren de excibits niet helemaal netjes afgewerkt en waren we met een uurtje door alles heen.
We hebben wel heerlijk gegeten en verder een leuke middag gehad.

Bondi beach - kite evenement:
De zondag erop zijn we voor de eerste keer naar Bondi beach gegaan, waar een vlieger evenement aan de gang was. Heel bondi was vol met mensen die een vlieger uit hadden en natuurlijk hebben we de mega knappe lifeguard mannen van bondi rescue even kunnen aanschouwen.
Ik kan er nog steeds niet omheen hoe mooi de zee hier is en hoe schoon de stranden zijn.

Cronulla spring festival:
Cronulla heeft een lange winkelstraat, die dit weekend helemaal vol stond met kraampjes van de winkels, maar ook een optreden van ballerina's.

Stap avond - granny style
Het weekend van de cronulla festival zijn we uit geweest in cronulla. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik het stappen mis in Zaandam, of misschien het stappen met mijn vriendinnen...
Northies, waar we normaal heen gaan voor trivia avond is op vrijdag en zaterdag een club, maar eindigt om 12:30pm.. Daarna zijn we naar fusions gegaan, wat echt een mooie ruimte is en als we minder granny style hadden aan gehouden daar wel een leuke avond kunnen beleven.

Goed! Je bent er doorheen! Deze veeeelste, mega lange, zeurende blog is eindelijk voorbij.
Je kan weer door met je werk, je ontbijt/lunch/dinner, je middagdutje of je partner.
Jullie zien mij volgende week weer.
Later alligators