De reis

Na wat lichte vertraging van ongeveer 15minuten waren we ready to go! Helemaal achterin het enorme vliegtuig zat ik dan naast twee Franse mensen, een moeder en een dochter.
Na een wat stroeve start raakte we af en toe aan de praat, leerde ze me wat Franse woordjes, werd er geproost met een wijntje en werden er vriendelijke blikken uitgewisseld na een aanraking die per ongeluk plaatsvond, want de ruimte was niet al te groot...

De eerste film was al snel uitgekozen en nadat het eten werd geserveerd vond ik het tijd om de brief van mijn moeder te lezen (mama had een brief geschreven die ik pas in het vliegtuig mocht openen, tranen gegarandeerd..)
De brief raakte me natuurlijk, waardoor er inderdaad een traantje weggepinkt moest worden, maar de woorden die ze had opgeschreven gaven me ook de nodig moed om dit avontuur aan ta gaan, want ja ik kon nu echt niet meer terug..
Na het gesnotter heb ik maar wat muziek opgezet, het was tenslotte al 00:00u..

Na mijn gesnotter werd er omgeroepen dat er wat turbulentie werd verwacht, dus riemen vast en hoppa! Terwijl ik dit schrijf vliegen we, als ik de kaart moet geloven, net boven Turkije. Om precies te zijn over de zwarte zee

Toen de turbulentie voorbij was vielen mijn ogen langzaam dicht en heb ik wel geteld zo'n 35 minuten geslapen. na deze heerlijke minuten die als seconden aanvoelde nam een zeurend en stekende pijn in mijn rug de overhand. Alle mogelijke houdingen waren uitgeprobeerd, maar ik kon de slaap niet vatten. Dan maar een nachtje doorhalen??!

Doordat ik geen bezoek had gehad van klaasvaak heb ik maar een film opgezet en nadat deze was afgelopen heb ik eindelijk een uurtje kunnen slapen.

Blijkbaar moesten we wel het vliegtuig uit in Kuala Lumpur, waardoor ik in gesprek raakte met een Nederlands gezin, die maar al te nieuwsgierig waren naar mijn verhaal over het avontuur! Gelukkig kon ik een beetje achter hun aanslenteren en hebben we onze gate weer gevonden. 
Maar voordat we eenmaal opnieuw dat vliegtuig inzaten werd er eerst een beveiliging routine gevolgd. Alles moest uit, schoenen, horloge.. Mocht nog net mijn bh aanhouden.. Voelde me net een crimineel. 

Daarna was het iets minder dan twee uur naar Jakarta, mooie tijd om nog een filmpje te kijken.

Eenmaal op Jakarta heb ik zoveel mogelijk mensen aangesproken om er zeker van te zijn dat ik op de goede plek terecht zou komen om mijn volgende vlucht op te gaan. Fijn die blauwe ogen, want er stonden wel 3 Indonesiërs klaar om mij te helpen met in te checken, terwijl dat helemaal niet gebruikelijk was aan die balie. 

Ingecheckt en wel en het wachten kon beginnen, maar we waren de helft gepasseerd! 

Ik moest op terminal 3 zijn in Jakarta. Dit is een van de nieuwste gebouwen van het vliegveld. Heeeeel veel winkeltjes, giftshops, tabak&liceurshops, maar ook een super cute uitziende koffiebar! 

Daar had ik wel behoefte aan, want ik kon natuurlijk niet in slaap vallen, was weer veel te panisch om mijn vlucht te missen, want ja, daar moet je je ook echt zorgen over maken als je 6uur overstaptijd heb.... 
Ik schuif een beetje stijf onder een tafeltje nadat ik mijn koffie heb besteld en het barpersoneel me hebben uitgelachen om mijn naam. 

Naast mij zit een meisje in haar eentje en we raken aan de praat. 
Toeval bestaat niet, maar zij deed verpleegkunde aan de hogeschool van Rotterdam. Helaas ging zij terug naar Nederland, maar moest ze wel dezelfde tijd wachten op haar vlucht. 

De uren vlogen voorbij en na wat geslenter en wat te hebben gegeten sloeg de vermoeidheid wel in. 
Renate (wat de naam van mijn nieuw gemaakte vriendin is) moest een half uur eerder boarden, dus daar zat ik weer alleen.
Kijk het alleen zijn maakt me niet zo gek veel uit, maar de vermoeidheid was niet meer te doen. Ik was al bang dat ik na het knipperen van me ogen al in slaap zou vallen en ik moest nog een half uurtje wachten totdat ik mocht boarden... 

Het half uurtje duurde eerder een uur en misschien nog wel langer. Wat een chaos op dat vliegveld... 
Maar daar zat ik weer, nog 8uur te gaan, even het opstijgen overleven en dan me ogen dichtdoen. 
Het opstijgen duurde ook voor mijn idee een eeuwigheid, maar hehe we gingen de lucht in hoor. 

Naast mij zat een super lief Indonesisch vrouwtje waar ik even gezellig mee heb kunnen babbelen. Aan de andere kant van mij zat een stel uit Zuid-Afrika, grappig hoe de talen toch nog overeenkomen. 
Eenmaal in de lucht ging mijn lichtje ook EINDELIJK uit en heb ik ongeveer 6uurtjes kunnen slapen, wel veel wakker geworden, want ja, het is nou niet echt super comfy zo'n vliegtuigstoel... 

Mijn jetlag begint zich ook te laten zien, want op dit moment zou het half 2 's nachts zijn in ons koude (op dit moment die heel erg koude) kikkerlandje, maar is het bijna half 10 in de ochtend in Sydney... 

Op de monitor staat dat we nog een half uurtje hebben voor de landing en dan is hopelijk mijn koffer snel aanwezig (en helemaal mee naar deze vlucht gegaan #trauma van blanes…)

De koffer was zo opgehaald en na een grondige check mocht ik het vliegveld verlaten waar Peter mij stond op te wachten. 

Op naar de eerste week! 
Later Alligator